 |
 |
در شبی با نی دلم زد صد نوا
گوشه گیری کرد از هر ماسوا
زد شبی چنگی به دامان عدم
شیر خورده دل چو در دامان غم
گفتگویی کرد با مهتاب شب
دل کجا و قصه های خواب شب
اشکها تا آیه سوز دل است
شب نشینی کار هر روز دل است
شمع با شب عشقبازی می کند
پنجه اش با اشک بازی می کند
در شبی عشقی و شوری داشتیم
خلوتی در جای دوری داشتیم
خواستیم اندر عدم خلوت کنیم
ناله ها را یک به یک دعوت کنیم
خلوتی کردیم و جلوت دست داد
حسی از آن سوی غربت دست داد
نی زدیم و نی زدیم و نی زدیم
سینه سوزاندیم و در غم می زدیم
با صدای جامها مجنون شدیم
از دم لیلی عجب افسون شدیم
ناگهان غمجانه دل شد خراب
مست از جام سبویی بی شراب
صحبت دل کهکشانی راز داشت
آسمانش وسعت پرواز داشت
دیدم او را ذوب در شمعی چگل
پا یکی در عشق و آن یک پا به گل
دل که می گوید تو شمعی شمع باش
عقل می گوید که جور و جمع باش
دل که می گوید بزن خود را به شمع
عقل می گوید مرو در قلع و قمع
من میان عقل و دل وا مانده ام
کاروان رفتست و من جا مانده ام
عقل یعنی مصلحت اندیش شو
هر کجایی تو به فکر خویش شو
دل در این جا چون هوای نفس شد
ذره ها تک تک فدای نفس شد
هاتف آمد با صدایی پر طنین
گفت با جانم سخنهایی چنین
مرد شو با جمع بین عقل و دل
تا نباشد پای جانت بین گِل
تا وجود تو اسیر آن دل است
زندگانی در حقیقت مشکل است
یا چو پایت در گِل آن عقل توست
در محافلهای رندی نقل توست
پا برون آر و زغم در جام شو
در عدم مسکن کن و گمنام شو
غم کند چون سینه ها را لم یزال
می دهد صد تحفه از نور و کمال
غم فرود آمد به دل دل جان گرفت
بوی یاس و نرگس و ریحان گرفت
چون گِل آدم سرشتند از غمی
شد سرشت از غم شد آدم آدمی
در کویر تشنه لب سوزان عشق
هست اینجا خانی از صد خان عشق
"هفت شهر عشق را عطار گشت"
هفت شهر عشق را با یار گشت
ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم
از کجا آییم و در فکر چه ایم
ما که هستیم و چه کس باید شویم
خاک پای عاشقان شاید شویم
 |
 |
